"Sa aking pagpanaw sana ay tag-ulan"

Pasintabi sa Asin

Hindi makaihip ang hilam na musiko.
Puno ng tubig ang bukilya ng mga torotot,
Garalgal ang pompyang at hungkag ang pisngi
Ng tambol ng Banda 85 ng Balumbato.
Inutil ang mga nagkabaklas-baklas na payong.
Sa gilid ng daan, nagpapagpag ang mga kantor,
Nagpaalam umuwi’t hindi na raw sisingilin ang balanse.
Nangangaligkig ang mga nakikipaglibing,
Mga basang-basa’t naglulunoy na sisiw,
Abot-langit ang sisi sa lagi nang sulimpat na Pag-asa.
Naghalo ang luha’t tubig-ulan sa mukha
Ng aking anak, asawa, mga kapatid,
Mga pamangking iniihit na ng hika.
Tumirik ang karosa ng punerarya sa karagatan
Ng nagkukumahog na dayaper at lata,
Humahagok ang baradong tambutso,
Hindi makabuga ng usok alinsabay
Ng angil ng makinang panlupa’t makalupa.
Wala nang nakaririnig sa paos na ripeke
Ng rumilyebo sa musikong “Oh My Papa”
“Hindi Kita Malilimutan” at “Lupa” ng Asin.
Walang gustong pumitik ng larawan,
Walang bidyo, walang makaalalang luksa
Ng masayahing tao ang pinilahan.
Lahat, maliban sa aking sinisintang asawa,
Ay nangangamba sa iniwang bahay,
Maglulutangang tokador, malulunod na aso,
Mababasang gamit, aanuring kabuhayan.
Lahat, maliban sa aking sinisintang asawa,
Ay nag-aalala kung paano uuwi.
Nagpaalam na ang ate at ditse, mga pamangkin.
Naging isang dambuhalang balaho ang kalsada
Kaya inabot ako ng gabi sa daan.
Pero, awa ng Diyos, nakarating din sa simbahan
Sa tulong ng nagtulak: pitong kaibigan,
Dalawang bayaw at maskuladong pinsang
Nagsipagmadali ring umuwi nang maiprente
Ang kabaong ko sa harap ng altar ng Salambaw.
Pinagmisahan ako pero wala nang maglilibing,
Sigurado kasing akwaryum na ang nitso ko.
Nagkislapan ang kidlat sa labas,
Nagkonsiyerto ang kulog at daluyong,
Hindi na makikita ang landas papantsong
Garantisadong kinumutan na ng karagatan.
Kaya pinaglamayan akong muli sa simbahan.

Abala ang de-lenteng sakristan-mayor
Kasasalba ng antigong kandelabra at poon.
Nalunod ang Santo Sepulkro sa pagkakahiga,
Binasag ng mga nagpupusagang upuan
At naglalanguyang kumpisalan ang pedestal
Ng mga panahon-pa-ni-mahomang rebulto.
Umindak sa pagkakalutang ang imitasyong Nazareno.
Masyadong masikip at giray na raw ang pulpito,
Kaya dinesisyunan akong itanghal sa koro.
Pero hukluban, buto’t balat na si monsinyor,
Nag-iisa ang sakristan-mayor na gusto nang umuwi,
Naghugis putangina tuloy ang pihikang labi
Nang ihain ang mas mainam na mungkahi.
Pinanawan na ng luha ang aking asawang
Pangko ang aking bunsong nilalagnat,
Nakabilot sa hiniram na sutanang kaaalmirol.
Walang koryente, malurido ang mga kandila,
Walang kape, ubos na ang Mompo’t ostiya,
Natambog ang nag-iisang rechargeable na lente.
Sa dilim, hinunta nang masinsinan ni misis si padre:
Kapag hindi pa raw nagmaliw ang ulan sa hatinggabi,
Ipatatangay ako hanggang sapitin ang aking Ararat,
Dadaong ako kung saan may lusak at burak
Na puwede kong gawing huling hantungan.
Ipinasak ni misis sa aking nagyeyelong ilong
Ang nakaliitan na naming 14k na wedding ring,
Bayad daw sa abala nang nasalanta ring maglilibing.
Ikinumpisal niyang hindi na daw siya
Masisindak kung pagmultuhan ng kaniyang yumao,
Patawarin daw siya ng Panginoon sa gagawing
Pagpapatangay sa kaniyang esposong mahal na mahal,
May kirot man daw sa damdamin, pero kailangan.
Kunsabagay, hindi ko na ito dapat malaman.
Payapang-payapa na ako sa ugoy ng aking higaan,
Kapara ng bakol sa ilog ni Jacob nga ba o Abraham?