Binubuksang muli ng Linangan sa Imahen, Retorika, at Anyo (LIRA), ang kilala at pinakamatandang aktibong kapisanan ng mga makata sa wikang Filipino ang Taunang Klinikang Pampanulaan para sa mga nais lumahok. Ang lingguhang klase tuwing Sabado at Linggo mula 9:00 n.u. hanggang 5:00 n.h ay tatagal mula Hunyo hanggang Agosto, subalit magkakaroon pa rin ng iilang klase hanggang Nobyembre.
Upang makapagpatala, magpadala ng isang Word Document file na naglalaman ng mga sumusunod: isang pahinang bio-data, ID picture, numero ng telepono, at limang tula sa Filipino sa palihan@liraonline.org. (Hindi tatanggapin ang mga tulang nakasulat sa Ingles at ibang wika.) Maaari rin mag-iwan ng isang sobreng naglalaman ng mga kailangan sa pigeon hole ng LIRA sa UP Institute of Creative Writing, 2/F Faculty Center, College of Arts and Letters, UP Diliman, 1101 Quezon City.
Ang huling araw ng pagpapatalâ ay ang ika-30 ng Abril, 2011.
Sa ibang balita, pormal na manunumpa sa ika-5 ng Marso ang bagong halal na pamunuan ng LIRA. Si Phillip Kimpo Jr. ay nahalal sa kaniyang ikalawang termino bilang Pangulo, at sasamahan siya nina Mariane A.R.T. Abuan (Pangalawang Pangulo), Giancarlo Lauro C. Abrahan V (Kalihim), Deborah Rosalind D. Nieto (Ingat-Yaman), at Louie Jon A. Sanchez (Ugnayang Pangmadla).
Kasabay na manunumpa ang labing-isang bagong kasapi at “poet-volunteer” ng LIRA. Batay sa kanilang husay sa sining ng pagtula at sa kanilang kahandaang maglingkod para sa kalinangan ng bayan, sina Mark Arisgado, RR Cagalingan, Joseph Franco, Elmer Grampon, Vins Miranda, Conrad Nuyles, Imee Rabang, Rae Rival, Crecee Roldan, James Tana, at Shiela Virtusio ang napiling maging mga kasapi mula sa mga nagsipagtapos sa Klinikang Pampanulaan 2010.
Ipinagdiwang ng LIRA ang ika-25 taon nito sa nakaraang taon. Bilang bahagi ng anibersaryo nito, idinaos ng organisasyon ang ilang pangunahing proyekto, kabilang ang isang pambansang kumperensiya, dalawang pambansang timpalak sa tula, isang aklat, apat na chapbook, at ang Sining ng Tugma at Sukat 2010, ang libreng pagtuturo ng panitikan ng LIRA at NCCA sa siyam na bayan sa Luzon.
Itinatag ang LIRA ng Pambansang Alagad ng Sining sa Panitikan Virgilio S. Almario (mas kilala bilang Rio Alma) noong 1985. Sa mga palihan ng LIRA nagmula ang mga premyadong makata tulad nina Roberto at Rebecca Añonuevo, Romulo Baquiran Jr., Michael Coroza, Jerry Gracio, Vim Nadera, at Edgar Samar. Para sa dagdag na kaalaman tungkol sa LIRA, magtungo lamang sa www.liraonline.org.
* * *
Call for Submissions: LIRA Filipino Poetry Clinic 2011
LIRA, the celebrated and oldest active organization of poets in Filipino is now accepting sign-ups for its yearly poetry clinic. The regular clinic period is from June to August and will be held every Saturday and Sunday from 9:00 AM until 5:00 PM, although several more sessions will be held until November.
All those interested must submit one Word Document file containing the following: one-page bio data, ID picture, contact numbers, and five poems in Filipino, to palihan@liraonline.org. (Poems in English and other languages will not be accepted.) An envelope containing the requirements may also be dropped off at the LIRA pigeon hole at the UP Institute of Creative Writing, 2/F Faculty Center, UP Diliman, 1101 Quezon City.
All submissions should be in on or before April 30, 2011.
In related news, the new officers of LIRA will be formally sworn in on March 5.
Phillip Kimpo Jr. was elected to his second term as President, and he will be joined by Mariane A.R.T. Abuan (Vice President), Giancarlo Lauro C. Abrahan V (Secretary), Deborah Rosalind D. Nieto (Treasurer), and Louie Jon A. Sanchez (Public Relations Officer).
Also to be sworn in are eleven new members and “poet-volunteers” of LIRA. Based on their skill in the art of poetry and on their willingness to serve for the nation’s culture, Mark Arisgado, RR Cagalingan, Joseph Franco, Elmer Grampon, Vins Miranda, Conrad Nuyles, Imee Rabang, Rae Rival, Crecee Roldan, James Tana, and Shiela Virtusio were chosen to become members from the graduates of the Poetry Clinic 2010.
LIRA celebrated its 25th anniversary last year. As part of its silver jubilee, the group held several key projects: a national conference, two national poetry contests, a book, four chapbooks, and the “Sining ng Tugma at Sukat 2010,” a literary education outreach program of LIRA and the NCCA in nine towns across Luzon.
LIRA was founded by National Artist for Literature Virgilio S. Almario (a.k.a. Rio Alma) in 1985. Its workshops have produced award-winning poets such as Roberto and Rebecca Añonuevo, Romulo Baquiran Jr., Michael Coroza, Jerry Gracio, Vim Nadera, and Edgar Samar. For more information on LIRA, please visit www.liraonline.org.
Friday, February 11, 2011
Tuesday, February 8, 2011
Bakit ako naging titser?
Sagot ko ito sa dati kong mag-aaral via FB. pakiramdam ko worth posting. Nag-o-ojt pa lang marami nang kasentihan sa buhay itong estudyanteng 'to. So heto ang sagot ko sa tanong niya kung masaya ako sa pagiging titser:
Hello Bb. Lavidez. Salamat sa pagkakataong napag-isip mo ako. To tell you honestly, I never asked myself why I am in such a mess, to teach that is. Nang sabihin ko sa iyo na masaya akong nagtuturo, ang totoo, masaya naman kasi talaga akong nagtuturo. Not in a way that teaching has something to do with natural high but, basta masaya. Kasi:
I never had the chance to teach high school students maliban noong off-campus namin sa Normal. Hindi ako nag-enjoy kasi pakiramdam ko bahagi lang ito ng requirement para magkadiploma. Na totoo naman. Nagturo ako sa Villamor High School sa Paco, Manila. Isang iskuwelahan na breeding ground ng mga gangster na walang kaluluwa. Pero wala akong pakialam noon (kung paanong baka wala ka ring pakialam ngayon kung anuman ang kalabasan ng iskuwelahang pinagtuturuan mo). Basta ang sa akin, makatapos (na baka punto mo rin ngayon). Pero matapos ito, itong off-campus, basta, parang may mahiwagang kamay na humipo sa akin.
Gaya ng pananaw ni Rizal, pakiramdam ko may sakit ang bayang ito. Dalawa lang: kung hindi ako bahagi ng solusyon, bahagi ako ng problema, ganoon ka-polarized. Extreme. Maybe it has something to do with what I’ve read pero, pakiramdam ko, malaki ang problema ng bayang ito. Noong high school ako halimbawa, andami kong nakitang estupidong titser. Andami talaga, to the point na pinanindigan ko na ako ay isa ring estupidong estudyante para lang pumasa sa estupidang titser. At dapat sana, okey na.
Habang tumatanda ako, hindi ko alam ‘no, pero parang lumalalim ang social commitment ko. Natatakot akong akong isipin na ito ang bunga ng edukasyong PNU ko. Pero baka hindi rin, kasi lahat ng kapatid ko, at ang mismong asawa ko ay produkto ng PNU na hindi ko naman nakaramdaman ng social commitment such as I have (or pretending I possess).
Sa pagharap ko sa mga mag-aaral, pakiramdam ko, may hindi kayang ibigay ang bayang ito na tanging guro lamang ang makapagpo-provide. Basta ganun. Pakiramdam ko bayani ang maging guro (na totoo naman sa dami ng gawin at liit ng suweldo). Pero hindi agad ako naging guro. Not in the strictest sense though.
Pakiramdam ko, if you could make a dent out of this wretched world, somehow, you make this world a better place to live in. Contibute ka lang. Kaisipang “solusyon ako at hindi problema.” So hanggang ngayon, bitbit ko pa rin ang prinsipyong iyan. Saang paraan ka magko-contribute to make this world a better place to live? Ang maging titser ang pinakamagaling. Kaya ako masaya. Lalo na noong nasa SLSU ako.
Hanggang ngayon, kung ang pagbabatayan ay ang impact sa mundo, I believe being in CTE-SLSU makes the most sense. Naiyak ako nung umalis sa CTE. Hindi dahil lalaki na ang suweldo ko (na totoo naman by leaps, lumaki ang sweldo ko) pero the saddest part ay ang mapahiwalay sa minamahal kong mag-aaral. Ito ang pangarap ko kung hindi ako nawala sa SLSU: 10 years from now, lahat ng guro sa high school sa Quezon ay dapat na maniwalang instrumento sila ng pagbabago; na dapat ang mga guro sa Quezon muna ang maniwalang gaganda pa ang bansang ito, na more than what these teachers can provide their family, magpapahalaga ang mga tao sa Quezon sa kakayahan ng bawat isa nang walang lamangan. Basta ganun kasenti.
Bakit ako masayang nagtuturo? Dahil kahit kailan, hindi ko tiningnan ang trabahong ito bilang comfort zone. Masaya ito dahil a teacher makes the most impact in making this world a better place.
(F**k, ang hirap magkapaka-profound. Kung sa susunod ay may magtatanong uling estudyante sa ganito ring tanong, ang isasagot ko na lang ay "love is blind")
Hello Bb. Lavidez. Salamat sa pagkakataong napag-isip mo ako. To tell you honestly, I never asked myself why I am in such a mess, to teach that is. Nang sabihin ko sa iyo na masaya akong nagtuturo, ang totoo, masaya naman kasi talaga akong nagtuturo. Not in a way that teaching has something to do with natural high but, basta masaya. Kasi:
I never had the chance to teach high school students maliban noong off-campus namin sa Normal. Hindi ako nag-enjoy kasi pakiramdam ko bahagi lang ito ng requirement para magkadiploma. Na totoo naman. Nagturo ako sa Villamor High School sa Paco, Manila. Isang iskuwelahan na breeding ground ng mga gangster na walang kaluluwa. Pero wala akong pakialam noon (kung paanong baka wala ka ring pakialam ngayon kung anuman ang kalabasan ng iskuwelahang pinagtuturuan mo). Basta ang sa akin, makatapos (na baka punto mo rin ngayon). Pero matapos ito, itong off-campus, basta, parang may mahiwagang kamay na humipo sa akin.
Gaya ng pananaw ni Rizal, pakiramdam ko may sakit ang bayang ito. Dalawa lang: kung hindi ako bahagi ng solusyon, bahagi ako ng problema, ganoon ka-polarized. Extreme. Maybe it has something to do with what I’ve read pero, pakiramdam ko, malaki ang problema ng bayang ito. Noong high school ako halimbawa, andami kong nakitang estupidong titser. Andami talaga, to the point na pinanindigan ko na ako ay isa ring estupidong estudyante para lang pumasa sa estupidang titser. At dapat sana, okey na.
Habang tumatanda ako, hindi ko alam ‘no, pero parang lumalalim ang social commitment ko. Natatakot akong akong isipin na ito ang bunga ng edukasyong PNU ko. Pero baka hindi rin, kasi lahat ng kapatid ko, at ang mismong asawa ko ay produkto ng PNU na hindi ko naman nakaramdaman ng social commitment such as I have (or pretending I possess).
Sa pagharap ko sa mga mag-aaral, pakiramdam ko, may hindi kayang ibigay ang bayang ito na tanging guro lamang ang makapagpo-provide. Basta ganun. Pakiramdam ko bayani ang maging guro (na totoo naman sa dami ng gawin at liit ng suweldo). Pero hindi agad ako naging guro. Not in the strictest sense though.
Pakiramdam ko, if you could make a dent out of this wretched world, somehow, you make this world a better place to live in. Contibute ka lang. Kaisipang “solusyon ako at hindi problema.” So hanggang ngayon, bitbit ko pa rin ang prinsipyong iyan. Saang paraan ka magko-contribute to make this world a better place to live? Ang maging titser ang pinakamagaling. Kaya ako masaya. Lalo na noong nasa SLSU ako.
Hanggang ngayon, kung ang pagbabatayan ay ang impact sa mundo, I believe being in CTE-SLSU makes the most sense. Naiyak ako nung umalis sa CTE. Hindi dahil lalaki na ang suweldo ko (na totoo naman by leaps, lumaki ang sweldo ko) pero the saddest part ay ang mapahiwalay sa minamahal kong mag-aaral. Ito ang pangarap ko kung hindi ako nawala sa SLSU: 10 years from now, lahat ng guro sa high school sa Quezon ay dapat na maniwalang instrumento sila ng pagbabago; na dapat ang mga guro sa Quezon muna ang maniwalang gaganda pa ang bansang ito, na more than what these teachers can provide their family, magpapahalaga ang mga tao sa Quezon sa kakayahan ng bawat isa nang walang lamangan. Basta ganun kasenti.
Bakit ako masayang nagtuturo? Dahil kahit kailan, hindi ko tiningnan ang trabahong ito bilang comfort zone. Masaya ito dahil a teacher makes the most impact in making this world a better place.
(F**k, ang hirap magkapaka-profound. Kung sa susunod ay may magtatanong uling estudyante sa ganito ring tanong, ang isasagot ko na lang ay "love is blind")
Subscribe to:
Posts (Atom)
